Zuid-Zweden met kinderen: tips voor een 11-daagse autorondreis
[Ad] Op zoek naar een mooie autorondreis door Zuid-Zweden met kinderen? En reis je het…
Huttentocht in Graubünden in Zwitserland
Een huttentocht in Graubünden in Zwitserland. Waar de meeste mensen kiezen voor een honeymoon naar een tropische bestemming, kozen wij voor een huttentocht in Zwitserland. Eigenlijk gingen we op een herkansing. Een kleine 5 jaar eerder deden we deze tocht ook al eens, maar moesten we de tocht voortijdig afbreken door slecht weer en…heel eerlijk, mijn gebrek aan conditie.
Tijd voor een herkansing, een stuk meer gesport maar ook dit keer kregen we te maken met slecht weer. Benieuwd of we nu de eindstreep hebben gehaald? In dit blog ons hele avontuur, het afzien, de route en een kindervriendelijke variant van een huttentocht in dit prachtige gebied.
Een 3-daagse huttentocht op de grens van Graubünden en Wallis in Zwitserland
Toen wij elkaar net 2 weken kenden bedachten we dat het leuk zou zijn om een huttentocht in Zwitserland te gaan maken. Ik was enorm blij dat ik iemand had getroffen met dezelfde passie voor de bergen en in het bijzonder voor Zwitserland. Als kind wandelde ik zonder moeite vrijwel elke berg op. Ik was dan ook meteen enthousiast om een ‘pittige’ huttentocht te doen in Zwitserland.
We kwamen uit op de huttentocht op de grens van Graubünden en Wallis in Zwitserland, met als beginpunt Bristen en eindpunt in Disentis. Met 2 overnachtingen, in de Hüfihütte op 2334 meter en de Cavadirashütte op 2649 meter hoogte. Voor één keer lieten we de kids thuis en gingen met z’n tweeën op huttentocht.
5 jaar geleden….
Zo’n 5 jaar geleden deden we ook al een poging om deze huttentocht in Graubünden in Zwitserland te volbrengen. ’s Ochtends had ik me nog aardig opgetut, want ja, dat je doe je als je elkaar nog maar net kent. Bij het startpunt wist ik zeker dat we linksaf de berg op moesten. Mano had al wat twijfels maar ging op dat moment nog maar niet in discussie.
Oef wat viel dat tegen. Mano had uiteraard nergens last van maar ik was na het eerste half uurtje klimmen al bekaf. Ondertussen ging het behoorlijk regenen en op de eerste berg aangekomen bleken we verkeerd te zitten. We moesten weer helemaal afdalen en daarna nog ruim 4 uur lopen. Het weer werd slechter en slechter en op een gegeven moment begon het zelfs te sneeuwen (in augustus).
Door de mist konden we geen hand voor ogen zien en ons ook niet oriënteren. Hoe ver was het nog? We kwamen niemand tegen, kabbelende beekjes werden flinke waterstromen die we via een wiebelende ladder moesten oversteken. Ook hadden we geen bereik meer. Ondertussen stond ik om de 5 meter naar adem te happen en werd ik alleen maar kouder. Mijn topconditie van vroeger was ver te zoeken….. Vraag niet hoe, maar uiteindelijk heb ik toch de eerste hut behaald. Wat was ik moe en tot op het bot verkleumd.
Gelukkig, een warme douche. Maar helaas, deze hut had alleen een wastafel in de kelder met koud water. Slapen deden we boven in een grote ruimte met lagers, matrasjes naast elkaar. Met slechts één ander stel vond ik het privacygebrek het probleem niet, maar het was er zo koud dat we er wolkjes konden blazen. Natte kleding hielden we ’s nachts noodgedwongen aan zodat het kon drogen door onze eigen lichaamstemperatuur.
In de ochtend werden we wakker, ik denk dat ik nooit zo’n spierpijn heb gevoeld als toen. Buiten lag er sneeuw….. de keus voor mij was snel gemaakt, niet verder naar hut twee, maar afdalen wat ook nog een behoorlijke opgave was. Voortaan noemde ik deze tocht onze ‘barre tocht’.
5 jaar later…
Misschien was de ‘barre tocht’ wel de beste relatietest die we hebben gehad. Ondanks alle ontberingen hebben we hem met vlag en wimpel doorstaan. In de jaren daarop volgde een ‘grote mensen huis’, een baby en als kers op de taart ons huwelijk afgelopen juni. Over de keuze voor de honeymoon hoefden we niet lang na te denken. Terug naar Zwitserland waar onze liefde verder opbloeide en tsja, de barre tocht was nog niet af, hoog tijd voor een herkansing.
Inmiddels was ik weer een stuk meer aan het sporten en met dagelijks de nodige squats was ik er aardig van overtuigd dat het dit keer een stuk beter zou gaan. In juni 2022 vlogen we met z’n tweeën naar Zwitserland en reden met een huurauto naar Disentis voor deze huttentocht in Graubünden in Zwitserland.
Voorovernachting in Disentis
Voordat we starten met onze huttentocht in Graubünden in Zwitserland, hebben we een voorovernachting in Disentis. Een klein plaatsje dat vooral bekend staat om de abdij. We kiezen voor Disentis omdat we vanuit hier makkelijk met de trein richting het startpunt van onze huttentocht kunnen reizen. De auto laten we achter bij de parkeerplaats van ons hotel, waar de huttentocht weer zal eindigen. We slapen in Hotel Restaurant La Furca, wat pal tegenover het treinstation ligt. Na een prima nacht staan we vroeg op, want we moeten eerst nog zo’n 3 uur reizen voordat we bij het beginpunt zijn van de tocht.
Huttentocht in Graubünden in Zwitserland dag 1
Na een goed ontbijt nemen we de trein van de Matterhorn Gotthard Bahn die ons eerst via de Oberalppas naar Andermatt brengt. De treinreis is prachtig en voert ons door de bergen op 2000 meter hoogte. Ondanks de bewolking genieten we van de uitzichten door de grote panoramaramen. In Andermatt moeten we overstappen op de trein naar Göschenen.
In Göschenen nemen we de trein naar Erstfeld en vanaf daar de bus naar Amsteg Post. Vanaf daar moeten we eigenlijk nog met de bus naar het Talstation Seilbahn. De aansluiting is slecht, dus het laatste stukje liften we en worden we afgezet bij de grote parkeerplaats. Om hier te komen hebben we in totaal zo’n 3 uur gereisd. Best lang, maar een treinreis door zo’n mooie omgeving is bepaald geen straf. Terug hoeft dit gelukkig niet meer, want de tocht eindigt in Disentis waar onze auto staat.
Startpunt bij Talstation Seilbahn in Golzern
Het startpunt van onze 3-daagse huttentocht in Graubünden in Zwitserland is het Talstation Seilbahn in Golzern. Hier is nog een toilet en vullen we onze flessen met water. We weten van de vorige keer dat er onderweg amper restaurantjes zijn die we tegenkomen.
Het eerste deel gaat door het Maderanertal, dit is een zijdal van het Reusstal. Door het mooie, groene dal stroomt de rivier de Chärstelenbach. Het eerste deel loopt via een redelijk breed pad langs deze rivier en stijgt geleidelijk. Vervolgens komen we uit bij Gasthaus Lägni, hier kan je een hapje eten en drinken maar het is gesloten als wij er zijn.
Uitrusten bij kaasboerderij Stössi op 1187 meter
We lopen door en komen dan uit bij Stössi, gelegen op 1187 meter. Het is een kleine kaasboerderij die wel geopend is. Hier stoppen we even en genieten we van een kaasplankje. Van de vorige keer weten we dat hierna eigenlijk niks meer komt en het zwaarste deel qua klimmen nog moet komen.
Het weer is matig, soms lichte regen en dan is het weer even droog. Dit keer zijn we goed voorbereid en hebben regenkleding en andere warme kleding meegenomen, net zoals regenhoezen voor onze rugtassen. Na ruim 2,5 uur wandelen komen we uit bij een schuilhutje, die herkennen we meteen van de vorige keer.
In het schuilhutje hebben we de eerste keer gezeten toen het heel hard begon te regenen. Hoewel het ook nu een beetje miezert, regent het stukken minder dan een paar jaar geleden. We hebben nu tenminste uitzicht en kunnen hoog in de verte de hut zelfs zien liggen. We hebben nog een behoorlijke klim te gaan.
Een eerste flinke klim vanaf het schuilhutje
Iets voorbij het schuilhutje staan achter een hekje wat glazen met een fles aanmaaksiroop, zo leuk! Een laatste energy-boost voordat de eerste steile klim begint. Als we de rivier oversteken klimmen we zigzaggend via een smal paadje omhoog. Ik vind het pittig, maar in een rustig tempo is het dit keer een stuk beter te doen. Eindelijk, na ruim een uur klimmen zijn daar de gele bordjes, het eerste stuk klimmen hebben we gehad.
Bij de spitsing van de gele bordjes gaan we linksaf richting de Hüfihütte. Morgen zullen we teruglopen naar dit punt om vanaf hier het wit-blauw-wit alpine pad te nemen naar de volgende hut. Maar dat is voor later, vandaag eerst de Hüfihütte bereiken.
Door almweides verder klimmen naar de Hüfihütte
Het laatste stuk klimmen valt tegen. Het is niet moeilijk, maar ik vind het wel zwaar. We lopen met bepakking en ik voel mijn benen flink. Op mijn tanden bijten en door! Het allerlaatste stukje, ik zie de vlag wapperen. Daar is die, de Hüfihütte! Vanaf hier kunnen we nog een half uurtje doorlopen naar een gletsjer, maar ik vind het wel prima zo.
Aankomst bij de Hüfihütte
De hüttewart staat ons al op te wachten met een drankje van het huis. Dat smaakt heerlijk, de bergschoenen gaan uit en de crocs gaan aan. Binnen is het heerlijk warm, stukken beter dan hoe ik het mij herinner van een aantal jaar terug. Op de eerste verdieping is het slaapgedeelte. Tot onze verrassing is het geen open ruimte meer, maar zijn er meerdere kleine ‘lagers’ gemaakt.
Onze eigen ‘honeymoonsuite’
Het is niet zo druk in de hut, dus wij hebben onze eigen lager als ‘honeymoonsuite’. ’s Avonds genieten we van een simpel maar prima diner samen met een aantal andere gasten. Dat vind ik altijd erg leuk, je komt mensen over de hele wereld tegen. Om 21.30 stappen we ons bedje in, warm ingepakt in onze huttenzak. De eenvoud maakt me gelukkig; de bergen om me heen, de simpele lagers waar we in slapen en natuurlijk mijn kersverse man die naast me ligt.
Huttentocht in Graubünden in Zwitserland dag 2
Joehoe, de zon schijnt! Wat een uitzicht! Na een prima nacht zijn we op tijd wakker, ook vandaag staat een lange wandeldag op het programma. Het weer is perfect, een bijna strakblauwe lucht en het zonnetje wat doorkomt. Voordat we gaan ontbijten loop ik nog even snel naar buiten en geniet ik van het prachtige uitzicht. Wat zijn de bergen toch mooi, ik kan wel uren blijven kijken.
Na het ontbijt dalen we weer af naar de splitsing, hetzelfde stuk wat we de dag ervoor ook hebben gelopen. Tijdens het afdalen heb ik pas door hoe lang dit stuk klimmen wel niet was. We passeren nog een kudde schapen. Een mooi plaatje, de groene alm, de witte schapen en de grillige bergen op de achtergrond. We steken de rivier over en dan zien we in de verte de gele bordjes weer. Boven ons horen we de helikopter vliegen, die de hooggelegen berghutten weer bevoorraad en het afval meeneemt.
Via het alpinepad naar de Hinterbalmhütte
We zijn weer bij de splitsing waar we de dag ervoor ook waren. Maar nu nemen we het wit-blauw-witte alpine pad richting de Hinterbalmhütte op 1817 meter. Dit is het stuk waar ik eigenlijk het meest tegen op zie. In de beschrijving las ik dat je geen last van hoogtevrees moet hebben en het pad alleen goed te doen is als het niet teveel heeft geregend.
Het weer is gelukkig prima, dus let’s go! De etappe valt me mee. Het is wel duidelijk een alpinepad want het is wel veel handen- en voetenwerk. Op een aantal delen hangen staalkabels en touwen waaraan je je kunt vasthouden. Ik haal mijn handschoenen uit mijn tas en zo klimmen we rustig aan naar boven. Bang ben ik niet, maar het is zeker goed uitkijken waar je je voeten zet en de staalkabels goed vasthouden.
Voor kinderen zou ik dit traject niet adviseren, op sommige punten zijn de afgronden steil. Het uitzicht is overigens waanzinnig. Halverwege rusten we even uit bij een waterval. Wauw, ik ben er gewoon een beetje stil van. Op de kam aangekomen ligt een prachtige groene alm voor ons. Dit is echt zo mooi, wauw! Daar lopen we, de rust, de stilte met alleen het geluid van de waterval voor ons.
Onderweg passeren we nog een brede waterval. Mijn bergschoenen houden mijn voeten heerlijk droog. Links van ons zien we nog wat sneeuwvelden liggen. Genieten hier!
Lunchen bij de Hinterbalmhütte
Inmiddels zijn we al een aardige tijd aan het lopen en hebben we wel trek in een lunch. In de verte zien we wat verlaten boerenhutjes liggen. Als we iets verder doorlopen zien we de vlag wapperen van de Hinterbalmhütte, een perfecte stop voor een goede lunch.
Hier genieten we van een stevige lunch. We weten dat de Cavadirashütte nog onbemand is en we daar geen eten kunnen krijgen. We hebben zelf wel wat proviand mee, maar heel veel is het niet. Voornamelijk repen en een soort van pasta. De Hinterbalmhütte is een heerlijke plek om even op krachten te komen. Het uitzicht is wederom prachtig, we kijken het dal in waar we straks helemaal doorheen zullen lopen.
Naar de Cavadirashütte op 2649 meter
Na een uitgebreide lunch wandelen we door naar de Cavadirashütte, nog zo’n 4 uur lopen. Het eerste deel loopt geleidelijk omhoog en is prima te doen. We passeren een paar mooie watervallen en zien wederom een kudde schapen en geiten. In het voorjaar is alles nog zo mooi groen en de watervallen nog heel ‘breed’.
We komen langs een simpel hutje van de geitenhoeder en verder lopen we eindeloos rechtdoor. De stijging is nog steeds goed te doen. De groene grasvlaktes gaan langzaam over in grote rotsblokken en ander gesteente. Aan het einde van het dal pauzeren we nog even. Hierna volgt een steile klim omhoog via grote rotsblokken naar de eerste bergkam.
Geconcentreerd via de rotsblokken omhoog
Ik vind het best inspannend, niet zozeer vanwege het klimmen maar wel waar je je voeten moet zetten. De rotsblokken zijn groot en het lijkt me niet handig dat je net met je voet ‘ertussen’ komt. Het klimmen wordt ook pittiger en op sommige delen hangen kettingen waaraan je je kunt vasthouden. Ik merk dat mijn energie wel een beetje op begint te raken, maar volgens mij zijn we er bijna.
Het weer betrekt en rotsblokken die vallen
We zijn op de kam, of toch niet? Zoals wel vaker in de bergen, zit er achter de berg nog een nieuwe berg. Een flinke tegenvaller, ook nu het weer gaat betrekken. De zon is weg en een grijze lucht lijkt zomaar uit het niets te ontstaan. We moeten haast maken. Geen tijd meer voor foto’s, mijn focus ligt alleen op het klimmen en zorgen dat we het tempo erin houden.
Dan zijn we eindelijk ook aangekomen bij deze kam, hoe verder? Inmiddels is het behoorlijk mistig en we kunnen geen bordjes of markering meer vinden. Voor ons ligt een gletsjer en links grote rotsblokken, nog deels met sneeuw erop. Een lichtelijk paniek voel ik opkomen, helemaal als ik in de verte rotsblokken hoor vallen. We zijn zó ver van de bewoonde wereld en voor me zie ik alleen ijs, sneeuw en ijzingwekkend hoge bergen.
We hebben geen bereik en omdat de Cavadirashütte nog niet is bemand, is er ook niemand die ‘op ons wacht’. Alleen de huttewart van de Hinterbalmhütte weet dat we deze tocht maken, maar niet of we daar aankomen. Wat voel ik me ontzettend kwetsbaar op deze hoogte tussen deze enorme hoge bergen.
Het huilen staat me nader dan het lachen
Waarom ligt ik nu niet op de Malediven? Het zal vast vrouwendrama zijn, maar er schiet zelfs even het scenario ‘pas getrouwd stel verongelukt in de bergen’ door mijn hoofd. Op dit moment staat het huilen me nader dan het lachen. We komen ook helemaal niemand tegen. Gelukkig is Mano altijd de rust zelve en probeert me uit te leggen dat de rotsblokken alleen aan de andere kant van de berg vallen.
We weten uit de beschrijving van de hut dat we op de kam links moeten aanhouden en dat doen we. Ik voel me nog steeds niet erg op mijn gemak door het ontbreken van de markering. De kans is groot dat deze er wel is, maar nog onder de sneeuw zit. We blijven doorlopen en dan opeens het wit-rood-wit teken. Ik kan wel janken van opluchting. Na ruim 7 uur lopen over een afstand van zo’n 13 kilometer met 1300 stijgmeters zien we in de verte de Cavadirashutte liggen. We made it!
Aankomst bij de Cavadirashutte op 2649 meter
Van tevoren hadden we gelezen dat de hut nog onbemand is en dat alleen het ‘winterraum’ open is. Nu alleen hopen dat we er inderdaad in kunnen en anders ben ik in staat om gewoon een raampje in te slaan. Maar gelukkig, dat is niet nodig want we kunnen de hut in. De hut is verlaten en er zijn geen andere mensen. Een noodaggregaat geeft wat stroom. Verder is het vrij primitief allemaal, maar wel gezellig. In de ‘woonkamer’ liggen gelukkig wat flessen frisdrank, want er is geen stromend water. Ook is er geen wastafel en al helemaal geen douche. De wc is in de kelder en dat is een diep gat met een wc bril erop.
Op zoek naar het houthok
Binnen is het behoorlijk koud. In de mand liggen nog een paar houtblokken maar onvoldoende om de boel goed warm te stoken of wat eten te bereiden. In de hut is uiteraard geen gasfornuis, alleen een houtkachel. Mano loopt een rondje door de hut en rondom, maar geen hout meer te vinden. Ook ik ga op zoek en daar zie ik een deur met ‘Holz’ erop. Die is open en daar ligt een grote voorraad hout, we kunnen ons geluk niet op.
Daar zitten we dan, langzaam wordt de hut wat warmer en maakt Mano een hapje eten. On top of the world zo voelt het hier wel. Boven is het slaapgedeelte, één grote ruimte met allemaal lagers. Ook deze avond gaan we vroeg naar bed. ’s Nachts onweert het flink, het heeft wel wat maar we slapen ook wat onrustig ervan. Als we wakker worden is het onweer gelukkig voorbij en is het droog. We ontbijten met wat repen en wat water, het duurt te lang om de houtkachel weer helemaal op te stoken voor thee.
Huttentocht in Graubünden in Zwitserland dag 3
De laatste dag is vooral een hele lange afdaling van zo’n 6 uur met een afstand van circa 15 kilometer en een hoogteverschil van 1700 meter. Kortom, werk aan de winkel voor de benen en knieën. Het eerste gedeelte vanaf de Cavadirashütte vind ik niet heel relaxed. We moeten over een smal pad langs de rotsen met een flinke afgrond naast ons. Er hangen kettingen waarmee je je kan vasthouden, maar desondanks ben ik blij als we dit stuk hebben gehad.
Het eerste uur dalen we af via grote rotsblokken, nog steeds horen we regelmatig aan de andere kant van de berg een groot rotsblok vallen. Langzaam verandert het landschap en laten we de rotsgesteente achter ons en zien we meer groene vegetatie. Als we omkijken zien we de hut nog maar als een klein stipje liggen.
We lopen eigenlijk alleen maar rechtdoor, inmiddels door het hoge gras wat nog behoorlijk nat is. Ondanks mijn goede bergschoenen is er geen houden meer aan. Mijn schoenen zijn nat en inmiddels mijn sokken ook. Na een tijdje wissel ik mijn natte sokken voor een paar droge, dat loopt toch net wat fijner.
De afdaling is verder niet moeilijk, maar de vermoeidheid begint bij mij nu echt wel toe te slaan. Nu pas merk ik hoe hoog we zitten, er lijkt geen eind te komen aan de afdaling. Pas na uren wandelen komen we een eerste hutje tegen, waarschijnlijk van een schapenboer. Het ziet er verlaten uit, maar we zien we weer koeien om ons heen.
De omgeving is prachtig, zo groen en tussen de hoge bergen de rivier met helder gletsjer water. Op een gegeven moment komen we uit op een alm, waar we rechts aanhouden. Op het bordje staat wederom zeker 2 uur wandelen naar het volgende punt. We houden het tempo er flink in, want we hopen begin van de middag terug te komen in Disentis waar onze auto staat. De laatste nacht gaan we naar het super luxe Chedi hotel in Andermatt en ik hoop in de middag de Spa nog even mee te pakken.
Help koeien op de route
Yes, we zijn er bijna in het dal aangekomen, het laatste stuk moeten we door een weiland maar daar staat een hele kudde koeien. We zijn niet heel bang aangelegd, maar de koeien met grote horens staan echt over het hele pad heen en hebben kalveren. Het lijkt ons niet verstandig om midden tussen de koeien door te wandelen. Dan maar er langsheen, wat helaas nog flink wat vertraging oplevert.
Het laatste stukje langs het stuwmeer naar de grote weg
Elke keer denk ik dat we er zijn, maar dan zijn we er toch nog niet. Het maakt me een klein beetje chagrijnig, want na de urenlange afdaling voel ik mijn benen, heupen en knieën behoorlijk. Inmiddels zijn we wel helemaal in het dal aangekomen, maar dan moeten we nog zeker een kilometer of 5 terug naar de grote weg. We passeren een paar huizen en een stuwmeer aan de rechterkant. Inmiddels ben ik er echt wel klaar mee, het wandelen gaat niet zo soepel meer.
Eindelijk, daar is de grote weg. Vanaf hier moeten we eigenlijk nog ruim 45 minuten wandelen naar Disentis. Het begint intussen keihard te regenen. ”Kom, we gaan liften’.” Ik steek mijn duim omhoog en gelukkig stopt er al gauw een vrachtwagen die ons een lift geeft naar Disentis. Moe, nat en vooral heel hongerig, maar wat ben ik trots, we did it!
Ultieme luxe in de Chedi in Andermatt
Na 18 uur wandelen verdeeld over 3 dagen met een totale afstand van zo’n 40 kilometer en in totaal 3000 hoogtemeter zijn we op weg naar één van de beste hotels in Zwitserland, de Chedi in Andermatt. Met de auto nemen we dezelfde route als dat we met de trein reden. Daar komen we aan, onze Fiat 500 valt een beetje uit de toom tussen de Lamborgini’s, Ferrari’s en andere luxe auto’s. Onze outfit misschien nog meer. Met modder bergschoenen en een verregend kapsel checken we in. Waarschijnlijk ruiken we ook niet meer al te fris, na 2 dagen geen douche te hebben gehad. Maar het kan me weinig interesseren.
We krijgen een upgrade naar een suite en deze kamer is echt waanzinnig, evenals het uitzicht. Ook de badkamer is op en top luxe. Ik denk dat ik wel een uur onder de enorme regendouche sta en daarna ga ik nog uitgebreid in bad, gewoon omdat het kan. In de namiddag genieten we van de SPA en ’s avonds van een heerlijk diner. Dit keer heb ik m’n bergschoenen verruild voor mijn high heels. Na onze ‘barre tocht’ is deze luxe echt heerlijk, sowieso zijn we graag van de uitersten.
Huttentocht in Graubünden in Zwitserland, praktische informatie
Ben je enthousiast geworden en wil je deze huttentocht ook doen? Lees dan hieronder de praktische informatie:
Begin- en eindpunt
De huttentocht naar de Hüfihütte en Cavadirashütte heeft een ander begin- en eindpunt. Wij kozen ervoor om de auto te parkeren bij het eindpunt in Disentis. Daar hadden we ook onze voorovernachting in Hotel Restaurant La Furca.
Vanaf treinstations Disentis gingen we met de trein naar Andermatt, waar we moesten overstappen op de trein naar Göschenen. Vervolgens de bus B407 richting Dalstation Seilbahn. Een prachtige route maar in totaal zeker 3 uur reizen. Ga dus écht vroeg weg en houdt rekening met deze extra reistijd.
Afstanden en hoogtemeters per dag
- Dag 1: circa 15 kilometer en zo’n 1200 hoogtemeters, wij liepen dag 1 zo’n 6 uur
- Dag 2: circa 13 kilometer en zo’n 1200 hoogtemeters, wij liepen dag 2 zo’n 7 uur
- Dag 3: circa 15 kilometer en zo’n 1700 meters dalen, wij liepen dag 3 zo’n 6 uur
Totaal: Grofweg 18 uur wandelen, bijna 45 kilometer in totaal.
Geschikt voor kinderen?
Ik adviseer deze tocht niet voor kinderen, i.v.m de lange dagafstanden en moeilijke stukken. Vooral het stukje alpinepad vanaf de Hüfihütte naar de Hinterbalmhütte is niet zonder gevaar. Dat traject heeft steile afgronden en moet je je vasthouden aan kettingen.
Aan de andere kant van het dal zit een mooie hut die wel erg geschikt is voor families, dat staat ook expliciet vermeld op de website van de hut. Een deel hiervan hebben we 5 jaar geleden gelopen, toen we verkeert waren gelopen. De hut en tocht beschrijven we onderaan dit blog.
Wat meenemen?
Voor deze huttentocht moet je wel een aantal zaken meenemen, dit is ook afhankelijk of de hutten zijn bemand of niet. Wij liepen de tocht eind juni en toen was de Cavadirashütte nog niet bemand en moesten we zelf proviand meenemen.
Over wat je daarnaast allemaal moet meenemen lees je in onze aparte blogs over huttentochten:
- Paklijst huttentocht (let op, in dat blog gaan we uit van bemande hutten)
- Huttentocht met kinderen: tips en routes
Meer informatie, prijzen en reserveren van de berghutten
Op de website van de berghutten kan je meer informatie vinden en ook prachtige foto’s! Ook prijzen staan hierbij vermeld, meestal zijn de prijzen inclusief diner en ontbijt en in CHF.Het is verstandig om berghutten vooraf te reserveren, vooral in het hoogseizoen, dat kan het makkelijkste rechtstreeks bij de websites van de berghutten:
Meer foto’s, video’s of tips over huttentochten?
Wil je meer foto’s of video’s zien van deze huttentocht? Die vind je in de opgeslagen instastory op ons Instagram kanaal. Daar vind je overigens nog meer huttentochten die ook geschikt zijn met kinderen. Op onze socials delen we namelijk vaak tips van onze volgers die niet (altijd) op de website komen.
Niks missen? Volg ons dan op Facebook, Instagram en Youtube, een directe link naar onze social media kanalen vind je onderaan op onze homepage.
Deze huttentocht met kinderen?
Is deze tocht geschikt voor kinderen? Wat mij betreft niet, de totale tocht is echt heel ver en op dag 2 moet je een stuk alpinepad lopen, dat gaat via kettingen en met flinke afgronden. Je zou het kunnen overwegen met tieners, maar ook dan is het een behoorlijke tocht. Ben je geoefend, dan is het prima te doen, maar nog steeds niet erg geschikt met kinderen.
Alternatieve route met kinderen
De omgeving is overigens wel prachtig, daarom hebben we gekeken naar alternatieve routes met kinderen. Er zijn een aantal opties, we noemen ze hieronder.
Optie 1: Alleen naar de Hüfihütte
De route naar de Hüfihütte is lang, maar niet moeilijk. Het eerste deel gaat geleidelijk omhoog door het dal. Het start met een breed pad en vanaf de kaasboerderij loop je via een smal pad. Vanaf het ‘schuilhutje’ volgt een flinke klim van ongeveer een uur. Niet moeilijk, wel flink stijgen dus.
Dan kom je bij een splitsing met gele bordjes, ook dan volgt nog een klim van zo’n 2 uur. De hut zelf heeft een aantal ‘kleinere’ lagers, maar in het hoogseizoen zal je een lager hoogstwaarschijnlijk wel moeten delen met andere gasten. Al met al is de hele route vanaf de parkeerplaats zeker wel zo’n 6 uur lopen. Gezien het vele stijgen is dit voor kleinere kinderen dan ook niet heel erg geschikt, voor de wat oudere kinderen is het wel een optie, mits ze geoefend zijn.
De volgende dag zal je dan dezelfde route terug moeten nemen, want anders moet je het alpinepad nemen richting de Hinterbalmhütte, wat niet aan te raden is met kinderen (tenzij je zelf echt geoefend bent en ervaren oudere kinderen mee hebt, maar dan blijft het nog steeds echt oppassen). Vanaf de Hinterbalmhütte kan je afdalen naar de parkeerplaats, maar dit is ook zeker nog wel zo’n 3 uur lopen. Een totale terugtocht van zeker 5 tot 6 uur.
Optie 2: Naar de Windgällenhütte
Een veel toegankelijkere en betere tocht is naar de Windgällenhütte, deze hut ligt op de berg aan de linkerzijde van het Maderanertal. De kant waar ook de bergbaan heen gaat bij de parkeerplaats. Hierdoor kan je zelf kiezen om het eerste stuk te wandelen (best even een pittige klim) of dat je de eerste hoogtemeters overbrugt met de kabelbaan. Wij hebben 5 jaar geleden een groot deel van dit traject gelopen, toen we verkeerd liepen en uiteindelijk bij de Gozerensee uitkwamen.
Met de kabelbaan of wandelend de eerste klim naar de Golzerensee
De tocht naar de Windgällenhütte is heel goed met kinderen te doen. Je neemt de kabelbaan naar het bergstation en vanaf daar volg je het vlakke, brede pad richting Golzerensee. Vanaf Seewen (laatste paar huizen voor het meer) gaat het pad geleidelijk omhoog over weilanden en door bos, later door open terrein over een goed en mooi bergpad naar de hut.
Het is leuk om eerst nog iets rechtdoor de lopen naar de Golzerensee, een prachtig bergmeer welke perfect is voor een picknick. Hier is ook een mooie grillplaats. Je kunt vanaf de Golzerensee vervolgens rechtstreeks naar het huttenpad richting de Windgallenhütte. Vanaf het bergstation is deze route circa 2,5 uur en heel goed te doen met kinderen. Je zou kunnen overwegen om dan 2 nachten bij de Windgällenhütte te blijven, want vanuit de hut kan je zeker ook een paar mooie wandelingen maken.
Eén of twee overnachtingen
Een alternatief is één overnachting, waarbij je de volgende dag teruggaat. Een leuke route is terug naar de Golzerensee (mooie picknick) en vanaf het pad door het bos helemaal naar beneden (met veel trappen). Je komt dan uit in het dal en linksaf loop je terug richting parkeerplaats. Op deze manier maak je een mooie rondwandeling met een totale wandeltijd van zo’n 4 uur. Je kunt ook vanaf de Golzerensee teruglopen naar het bergstation en daar de kabelbaan weer nemen, dat is uiteraard een stuk korter en makkelijker.
Voor beide routes geldt, dat je je auto meteen bij het dalstation kunt parkeren, omdat je weer op dezelfde plek terugkomt, dat was bij onze route niet het geval. Hierdoor moesten we vanaf Bristen eerst zo’n 3 uur reizen om bij het startpunt te komen. Check vooraf wel de lifttijden, deze staan op de website van de Windgällenhütte.
Een duidelijke routebeschrijving op de website
Op de website van de Windgällenhütte kan je op deze pagina een duidelijke routebeschrijving vinden. Scroll daarvoor even naar beneden voor een linkje naar een online kaart.
Windgällenhutte: een familievriendelijke berghut
De Windgällenhütte is prachtig gelegen en is heel geschikt voor families, op de website staat daar veel informatie over, hieronder de belangrijkste punten:
Familiekamers
De Windgällenhütte heeft drie kamers met vier bedden, een kamer met vijf bedden, twee kamers met zes bedden, een kamer met zeven bedden en een kamer met negen bedden. Een kamer met vijftien bedden is beschikbaar voor grotere groepen en daar kunnen meerdere families slapen. In het hoogseizoen of wanneer de hut vol is, worden kamers wel ‘opgevuld’ en is het mogelijk dat je een kamer ook met andere gasten of families moet delen.
Kinderklettersteig, slackline en natuurlijke speeltuin
Op ongeveer een half uur vanaf de hut liggen de twee klimtuinen Hausblock en Lüthiplatten en de in 2010 aangelegde kinderklimtuin Sherpa. Ze zijn alle drie zeer geschikt voor kinderen. Bij de hut kan je klimmateriaal huren zoals touwen, helmen en klimgordels. Let op, er worden geen technische kliminstructies gegeven en het gebruik is op eigen risico. Leuk om te doen, maar alleen als je hier dus enige ervaring mee hebt!
In de directe nabijheid van de hut is genoeg de spelen. Bij de hut is een slackline, maar er zijn ook veel andere natuurlijke speelelementen. Kleine riviertjes, dammetjes bouwen, kristallen zoeken en noem maar op. In de hut zijn diverse kaart- en bordspellen beschikbaar maar er is ook tekenmateriaal en je kunt (kinder) hamers en beitels lenen om kristallen te vinden.
Bergmeertjes en een Geologische rondwandeling
Direct bij de Windgällenhutte is een meer, maar ook op ongeveer een half uur vanaf de hut ligt een klein en mooi bergmeertje, de Pucherseeli.
Vanaf de Windgällenhutte is in de zomer van 2009 werd een geologisch pad aangelegd, dat op indrukwekkende wijze door de geologische diversiteit van het gebied leidt. De wandeling gaat langs 13 stations met informatie over de omgeving en is gemarkeerd met groene en witte stippen.
Ook voor gezinnen en jongere kinderen is de wandeling geschikt, onderweg is van alles te ontdekken zoals kloven en fossielen. Voor deze wandeling met een hoogteverschil van 300 meter moet je minimaal 3 uur uittrekken, maar je kunt er makkelijk een dagwandeling van maken.
Meer informatie, prijzen en reserveren
Op de website van de Windgällenhütte vind je alle informatie over prijzen, maar kan je ook makkelijk reserveren. De prijzen zijn vaak inclusief diner en ontbijt. Houd er rekening mee dat er in de hut alleen (koud) stromend water is en geen douche.
Ligging van het Maderanertal
Meer lezen
We hebben meer blogs over wandelingen en huttentochten. Kijk en klik hieronder voor meer inspiratie.
Deel deze blog met je vrienden:
