Na twee prachtige huttentochten gelopen te hebben in Oostenrijk lijkt het Marloes, haar man en hun twee kinderen leuk om in de zomer van 2025 in hun geliefde vakantieland Frankrijk een huttentocht te lopen. Het wordt uiteindelijk een huttentocht naar de Refuge Albert 1er. Deze hut is gelegen in het hart van het Mont Blancmassief. In dit blog lees je de voorbereidingen van Marloes en haar gezin en natuurlijk ook de ervaringen met deze prachtige huttentocht.
De zoektocht naar een geschikte hut voor een overnachting in de bergen kan beginnen! We merken dat dit een stuk lastiger is dan in Oostenrijk. De Fransen lijken iets minder scheutig qua informatievoorziening en communiceren vaak toch het liefst in hun eigen taal. Met de zoektermen ‘refuge’ en ‘enfant’, stuiten we op de website van Fédération Française des clubs Alpins et de Montagne.
De website van de ‘Federation Française des clubs Alpins et des Montagnes’ geeft je informatie over berghutten in Frankrijk. Sommige hutten hebben het etiket ‘Refuges en Famille‘, wat betekent dat de hut toegankelijk is voor gezinnen en over voldoende faciliteiten beschikt voor gezinnen. Dit maakt het zoeken naar een geschikte hut een stukje makkelijker.
Het valt ons op dat de meeste Franse hutten niet zulke idyllische gebouwen zijn als de meeste Oostenrijkse hutten. Ons oog valt uiteindelijk op een hut met een wel heel bijzondere en fantastisch mooie ligging: Refuge Albert 1er, gelegen in het Mont Blancmassief in de buurt van Chamonix.
We verblijven al een paar dagen in de buurt in het dorp Saint-Gervais les Bains. Hier verbleef blogger Leen ook al eens en schreef ook een blog over Saint-Gervais les Bains.
Onze wekker gaat al vroeg want we vinden het fijn om vroeg aan onze wandeling te beginnen. Het is volgens Google Maps nog zo’n 50 minuten rijden vanaf Saint Gervais les Bains naar Vallorcine, het startpunt van onze wandeling. Door de drukte worden dat er nog een beetje meer. In het dal van Chamonix en de Mont Blanc is het al erg druk met verkeer. Het belooft een mooie dag te worden vandaag en misschien dat er daarom al zoveel mensen op pad zijn.
Rond 9.45 uur komen we in Vallorcine aan. We kopen een kaartje bij de lift, welke ons het eerste stukje van ons avontuur omhoog brengt van 1.264 meter naar 1.938 meter hoogte. Vandaag lopen we naar Refuge Albert 1er, een berghut gelegen aan de voet van een gletsjer op een hoogte van ruim 2.700 meter.
Na de start van onze wandeling kijken we al snel een mooi dal in. Hier hebben we een prachtig uitzicht op de Mont Blanc en op het dal van Chamonix. Is dit de hoogste berg van Europa vraagt onze zoon? Cool, daar wil ik mee op de foto!
Na nog een stuk gestegen te hebben lopen we via de grens van Frankrijk-Zwitserland naar de Refuge du Col de Balme, die in Zwitserland is gelegen. We genieten enorm van de geweldige uitzichten op de bergen om ons heen, zó mooi! We hebben de bergen op dit stuk van de route niet voor ons alleen; het is erg druk op de wandelpaden. Niet alleen verschillende Europese talen horen we om ons heen, maar ook veel Amerikanen die voor een dagtocht naar boven zijn gekomen.
Bij de Refuge Col de Balme hebben we zowel uitzicht op het dal in Zwitserland, maar ook nog steeds op het dal van Chamonix. Een prachtig punt dus om even te pauzeren. We zitten bij de refuge heerlijk uit de wind in het zonnetje en genieten van een kopje koffie.
Op de bordjes staat dat het vanaf hier nog 2 uur lopen is naar de hut. Wij doen er meestal langer over, maar het is een mooie indicatie. We lopen een heel stuk over vrijwel dezelfde hoogte langs de flank van de berg waarbij we continu uitzicht houden op de Mont Blanc. Dit is even prettig lopen na het stijgen van het eerste stuk.
We hebben de meeste dagjesmensen achter ons gelaten, zo lijkt het. Op dit stuk van de route is het een stukje rustiger. Soms lopen we letterlijk om de berg heen, wat steeds voor nieuwe uitzichten zorgt, en waar we steeds hopen een glimp van de hut op te kunnen vangen. We moeten nog even geduld hebben en de gletsjer komt als eerste in zicht.
Onze zoon is enthousiast over de wandeling en zegt: “Ik denk dat we volgend jaar wel een tocht kunnen wandelen met twee overnachtingen!” Nog een bochtje verder en dan torent daar dan ook de hut boven de berg en de gletsjer uit. Wauw, wat ligt deze hut op een bijzonder mooie plek! De hut in zicht betekent echter nog niet dat we er bijna zijn. Dat lijkt soms heel dichtbij in de bergen, maar dat is het niet. De route slingert zich nog langs de bergen en zo nu en dan moeten we een beetje klimmen en klauteren. Hoogtevrees moet je hier ook niet hebben want de afgrond is soms best steil en diep naast het wandelpad.
We komen uiteindelijk onderaan de hut uit, waar ons de pittigste klim nog staat te wachten. Over de vele stenen en morenen moeten we een steile klim omhoog maken langs de gletsjer. De zon schijnt flink en het is ondertussen best warm geworden. Rustig aan, steeds weer even pauzeren, en dan komen we uiteindelijk rond 15:30 boven. Wauw! Wat hebben we dat weer fantastisch gedaan met elkaar. De kinderen zijn erg benieuwd naar onze kamer. In deze hut hebben ze namelijk alleen slaapzalen.
We checken in en gaan naar onze slaapzaal met nummer 2. Omdat we als eerste gasten in onze kamer aankomen hebben we de eerste keus in het uitkiezen van onze bedden. We kiezen de twee stapelbedden bij het raam van waar we werkelijk geweldig uitzicht hebben op de gletsjer en de bergen. Onze kamer wordt nog aangevuld met twee Franse dames, hun zoon van 12 jaar en nog twee Fransen die al heel vroeg (03.45 uur) hun bed uitgaan om te gaan klimmen.
Op 30 augustus 1930 opende koning Albert I van België, zelf een gepassioneerd alpinist, een eerste hut die zijn naam zou dragen. De oorspronkelijke berghut, gebouwd uit hout en golfplaten, bood toen onderdak aan een handvol avonturiers. Al in 1935 werd ze uitgebreid tot 48 slaapplaatsen, want steeds meer klimmers vonden hun weg naar deze plek hoog boven de vallei van Chamonix.
In 1959 kwam er een nieuw, stenen gebouw naast de oude hut. Een teken dat de Refuge Albert 1er voorgoed een vaste halte was geworden op weg naar de toppen van het Mont-Blancmassief. De populariteit bleef groeien en in 2014 werd de hut grondig vernieuwd en uitgebreid tot de moderne versie die we vandaag kennen.
Tegenwoordig is er ruimte voor 140 wandelaars en klimmers, verdeeld over 16 slaapzalen met elk plek voor 8 à 10 personen. Beneden vind je een lichte, gezellige eetzaal waar het ruikt naar soep, kaas en warme chocolade. Wij nestelen ons aan een houten tafel, drinken iets, spelen een spelletje en kijken door het raam naar de gletsjer waar we nog mensen op zien lopen en klimmen.
We besluiten de gletsjer nog wat dichterbij te bekijken en dalen nog een stukje af. Indrukwekkend om de gletsjer van zo dichtbij te kunnen zien! De enorme ijsmassa, de diepe gletsjerspleten, zo bijzonder om te zien.
Om 18.30 uur moeten we aan tafel, netjes volgens de tafelschikking. We zitten bij onze kamergenoten aan tafel, de twee Franse dames met een zoon en nog een Belgische dame. Vooraf krijgen we een lekkere groentesoep, als hoofdgerecht een kippenpoot met rijst en groenten en als dessert een Frans taartje: Frangipane. Het smaakt allemaal goed!
Na het eten ziet het erbuiten zo mogelijk nog mooier uit. De zon gaat zakken, wat het licht op de gletsjer doet veranderen. De wolken drijven daarbij over en tussen de bergen, een prachtig schouwspel waar we naar kunnen blijven kijken. Dit maakt een overnachting op de berg zo ontzettend uniek!
Als de zon onder is gegaan rond 21.15 uur kruipen we allemaal ons bed in, wetende dat er kamergenoten om 3.45 uur op gaan staan en we op z’n laatst al om 6.30 uur moeten ontbijten. Wat een fantastische dag! Zoveel geluk met het weer en wat een unieke, bijzondere plek om samen te zijn en te overnachten.
We hebben allemaal niet zo goed geslapen vannacht. Het is toch een beetje wennen met 9 mensen op een kamer. De mannen hadden het erg warm boven in bed, een wekker van een kamergenoot om 3.45 uur…. Maar als mijn dochter midden in de nacht zegt: “kijk mam, we kunnen vanuit ons bed zo naar de sterren kijken”, geeft mij dat een ontzettend groot gevoel van geluk.
Om 6.00 uur gaat de wekker van onze andere kamergenoten die vandaag ook weer naar beneden gaan wandelen. Wij slapen eigenlijk net lekker allemaal, maar moeten er toch ook echt uit als we nog willen ontbijten om 6.30 uur. De meeste mensen hebben al ontbeten of zijn zelfs alweer vertrokken. Voor het ontbijt staat er koffie, thee en melk klaar om te drinken en brood, ontbijtkoek, cake, yoghurt, muesli en appels om te eten. Op de tafels staat nog jam en honing, dus een prima ontbijt om de dag mee te beginnen.
Na het ontbijt pakken we onze tassen weer in, genieten we nog even van het fantastische uitzicht op de gletsjer en de klimmers die we daar al overheen zien gaan en dan zijn wij ook klaar voor de afdaling. Wanneer we onze schoenen aantrekken, raken we in gesprek met een Nederlands echtpaar. Ze hebben meerdere dagen in deze hut verbleven en hebben geklommen in de omgeving. Ze bekennen ons een tikkeltje jaloers: “Wat mooi dat jullie dit met z’n vieren kunnen doen, echt geweldig!” En zo is het maar net!
Een huttentocht met ons gezin is echt zo mooie start van onze vakantie; na alle drukte van school, sport en werk even echt quality time met ons vieren, genietend in de prachtige natuur.
Wanneer we om 8.00 uur weglopen hebben we de bergen nu wel vrijwel voor ons alleen en is het heerlijk rustig. Het eerste stuk is weer wat lastiger, maar afdalen gaat een stuk makkelijker dan omhoogklimmen over dit stuk. Het eerste stuk lopen we dezelfde route terug. In het dal lopen we nu alleen niet via de Refuge du Col de Balme terug maar doorkruisen we het dal. Wel veelal dezelfde uitzichten als gisteren, maar net uit een ander oogpunt en met ander zonlicht blijft het even mooi en maken we ook vandaag weer enorm veel foto’s en filmpjes.
De beelden die we zien zijn eigenlijk niet te vangen in een foto, zó mooi! De route van vandaag lijkt aanvankelijk wat korter omdat je alle paden direct al kunt overzien, maar niets is minder waar in de bergen. Doordat we het dal nu doorkruisen dalen we een heel stuk, maar moeten we dat daarna ook weer omhoog.
We lopen langs de lift die vanuit Le Tour omhoogkomt. Daar staan picknicktafels om even te pauzeren, waar we dan ook dankbaar gebruik van maken. Dan lopen we echt nog het allerlaatste stukje omhoog naar de lift die ons weer terugbrengt naar Vallorcine. Rond 12.30 uur komen we bij de lift aan, zo kunnen we nog net voor de middagpauze naar beneden terug naar de auto.
Goed om te weten namelijk dat de Franse liften niet de hele dag door in bedrijf zijn, maar vaak een middagpauze hanteren. We rijden nu netjes binnen 50 minuten terug naar ons appartement in St. Gervais les Bains en het is nu een stuk minder druk. We lunchen lekker wat in ons appartement en de kinderen nemen een duik in het zwembad. Wat was het weer een fantastisch avontuur!
Wij verblijven voor en na onze huttentocht in een appartement dat we gehuurd hebben via Air BNB in Saint Gervais les Bains, een dorp op ongeveer 50 minuten rijden vanaf Vallorcine. Onderaan de lift in Vallorcine bevindt zich Dormio Resort Les Portes du Mont Blanc, wat ook een geschikte plek is om te verblijven voor en/of na je huttentocht.
Onze tocht naar Refuge Albert 1er was een onvergetelijke ervaring. De combinatie van indrukwekkende natuur, fysieke uitdaging en samen zijn met ons gezin maakte het tot één van de mooiste herinneringen van onze zomervakantie.
Wie zegt dat je voor avontuur naar de andere kant van de wereld moet, is duidelijk nog nooit in de Franse Alpen geweest 💙
Vallorcine is vanaf Utrecht circa 905 kilometer rijden.
”Wij zijn Servé, Marloes, S. (2013, 12 jaar) en S. (2015, 10 jaar). Wij zijn dol op wintersport en gaan dan ook vaak in de winter naar Oostenrijk. We gaan graag de natuur in en zijn in Nederland altijd op zoek naar leuke plekken in de natuur of wandelingen die ook aantrekkelijk zijn voor de kinderen.”
In dit blog kunnen affiliate links staan. Een boeking via zo’n link kost jou niks extra, maar wij krijgen een kleine vergoeding. Op die manier kunnen we in de toekomst nog ‘bergen’ reisinspiratie met jullie delen. Veel dank dus als je een boeking maakt via zo’n link!
Meerdere malen kwamen wij de afgelopen jaren in Dolomietenregio 3 Zinnen in Italië, net over de grens met Oostenrijk. Dit zowel in de zomer als in de winter, en niet…
Wist je dat er in Trysil veel meer te doen is dan alleen skiën? En dat het ook een erg fijne bestemming is met kinderen? Yvonne ging afgelopen jaar met…
Wel eens gehoord van Hall-Wattens in Tirol? Wij niet, tot afgelopen zomer. Toen ging ik met mijn oudste zoon (10 jaar) naar deze regio en was aangenaam verrast. Cultuur, natuur,…